Tysiące lat temu na terenach dzisiejszej Dominikany starożytne pszczoły wykorzystywały niezwykłe miejsce do zakładania gniazd: kości wymarłych ssaków. Naukowcy znaleźli dowody na to, że pszczoły wygryzają dziury w zębodołach skamieniałych gryzoni i leniwców, co jest zachowaniem nieudokumentowanym wcześniej w paleontologii. Odkrycie to zapewnia nowy wgląd w zdolności przystosowawcze pszczół i złożone interakcje w starożytnych ekosystemach.
Straszne siedlisko
Odkrycia dokonano w jaskini Cueva de Mono, zaśmieconej szczątkami wymarłych zwierząt. Naukowcy początkowo badali to miejsce w poszukiwaniu skamieniałych jaszczurek, ale wkrótce zdali sobie sprawę, że natknęli się na prehistoryczne „pole śmierci” – zbiór kości zwracanych przez starożytne sowy. Wśród tych kości odkryli dziesiątki tysięcy szczęk zawierających gładkie, przypominające miseczki struktury wewnątrz zębów. Nie były to twory naturalne, lecz wodoodporne komórki czerwowe dla pszczół samotnic.
Unikalna strategia zagnieżdżania
Gatunek pszczół nie został jeszcze zidentyfikowany, ale najwyraźniej korzystały one z gotowych ubytków w kościach. Paleorekordy pokazują, że takie zachowanie istniało w późnym okresie czwartorzędu (począwszy od 125 000 lat temu), a pewna aktywność pszczół sięgała ponad 4500 lat temu.
Dlaczego kości? Naukowcy spekulują, że płytkie lub cienkie gleby w okolicznych lasach spowodowały, że pszczoły szukały alternatywnych miejsc do zakładania gniazd. Kości mogły również zapewniać dodatkową warstwę ochronną przed drapieżnikami, takimi jak pasożytnicze osy, działając jak naturalny „termos” chroniący rozwijające się larwy.
Wspólne gniazda w starożytnych kościach
Dowody wskazują na ponowne wykorzystanie kości przez długie okresy czasu. W jednej jamie zębowej znaleziono kilka gniazd, co wskazuje na wspólne zachowania. Pszczoły mogłyby z pokolenia na pokolenie powrócić do tych samych struktur kostnych. Potwierdza to odkrycie gniazd w kilku warstwach gleby w jaskini.
Odkrycie to podkreśla, że nawet wymarłe zwierzęta mogą nadal odgrywać rolę w ekosystemach nawet po śmierci, służąc jako nieoczekiwane schronienie dla innych gatunków. Związek między pszczołami i kościami zapewnia unikalny wgląd w prehistoryczną dynamikę ekologiczną.
To odkrycie pokazuje, że nawet po śmierci starożytne organizmy mogą utrzymać życie. Pszczoły nie tylko eksploatowały zasoby; przystosowali się do wyjątkowej okazji pozostawionej przez drapieżniki.
