W ostatnich latach nastąpił gwałtowny wzrost liczby ekstremalnych zjawisk pogodowych, co ujawniło słabość odporności społeczności. W sierpniu 2023 r. huragan Dora wywołał niszczycielskie pożary w Lahaina na Hawajach, niszcząc ponad 2200 domów i zabijając ponad 100 osób. Zaledwie rok później huragan Helen spowodował katastrofalną powódź w hrabstwie Yancey w Karolinie Północnej, powodując zniszczenie 1400 domów i śmierć 10 osób. Natomiast w hrabstwie Kerr w Teksasie gwałtowna powódź, która miała miejsce 4 lipca 2025 r., pochłonęła bez ostrzeżenia 135 osób. Te tragedie podkreślają rosnącą tendencję : klęski żywiołowe stają się coraz częstsze, intensywniejsze i bardziej niszczycielskie. Bezpośrednie następstwa są często chaotyczne: przerwy w dostawie prądu, awarie komunikacji i desperackie poszukiwanie bliskich.
Głównym problemem są nie tylko same katastrofy, ale także trudności społeczności w skutecznym reagowaniu w ciągu pierwszych krytycznych 72 godzin. Wtedy pomoc ma największe znaczenie : dostęp do schronienia, żywności, wody, opieki medycznej i informacji. Rodziny potrzebują bezpiecznego miejsca, w którym mogą się zwrócić w przypadku kryzysu, a istniejące systemy są często przeciążone.
Niewykorzystany potencjał szkół
Praktycznym rozwiązaniem jest wykorzystanie zasobu, który już leży w sercu każdej społeczności: naszych szkół. Szkoły są zaufane, dostępne i znane każdemu domowi. Dzięki strategicznemu planowaniu i współpracy mogą służyć jako kluczowe centra reagowania kryzysowego.
Szkoły są wyjątkowo przystosowane do zapewniania natychmiastowego wsparcia : Parkingi mogą stać się miejscami postojowymi dla służb ratowniczych, sale gimnastyczne mogą pełnić funkcję schronów, sale lekcyjne mogą służyć jako centra dystrybucji niezbędnych artykułów, a kawiarnie mogą zapewniać masowe posiłki. Dokumentacja szkolna i istniejące relacje z rodzinami czynią je idealnymi miejscami na zjazdy rodzinne. Ważne jest, aby sieci okręgowe zapewniały redundancję: w przypadku uszkodzenia jednej szkoły inne mogą przyjść na ratunek.
Jak to działa
Agencje federalne, takie jak FEMA, zapewniają już wytyczne dotyczące przygotowania szkół na sytuacje kryzysowe. Ich Przewodnik po opracowywaniu wysokiej jakości szkolnych planów awaryjnych zawiera plan działania dotyczący integracji z lokalnymi służbami ratowniczymi i szkolenia personelu. Kluczem jest budowanie na tym fundamencie :
- Zasilanie awaryjne i komunikacja: Współpracuj z przedsiębiorstwami użyteczności publicznej i firmami telekomunikacyjnymi w celu wyposażenia szkół w generatory i niezawodne systemy komunikacji.
- Niezbędne artykuły: Przekaż darowizny i nawiąż współpracę z firmami, aby uzupełnić zapasy szkół w koce, wodę, trwałą żywność i środki pierwszej pomocy.
- Edukacja społeczna: Wykorzystuj wydarzenia szkolne, biuletyny i kampanie informacyjne dla uczniów, aby informować rodziny o lokalnych planach awaryjnych.
Studia przypadków
Skuteczność tego podejścia została już wykazana. Po tym, jak huragan Helen nawiedził hrabstwo Yancey w Północnej Karolinie, szkoła średnia Mountain Heritage stała się ratunkiem, koordynując działania naprawcze i zapewniając schronienie wysiedlonym rodzinom. Jak zauważył jeden z kierowców autobusu: „Przyzwyczailiśmy się do pomagania ludziom”.
Podobnie szkoły na Maui służyły jako centra ewakuacyjne podczas pożarów w Lahaina, koordynując dostawy i konsultując się z Czerwonym Krzyżem. Akademia Przygotowawcza Maui gościła ponad 700 osób, zapewniając żywność, odzież i opiekę medyczną. Dyrektor szkoły zauważyła: „Któż lepiej wykona te zadania niż nauczyciele? My wszystko organizujemy”.
W hrabstwie Kerr w Teksasie szkoła Hunt School działała jako ośrodek odpornościowy, zapewniając schronienie, żywność i prysznice 150 członkom społeczności, koordynując działania organizacji pozarządowych i zaopatrując służby ratunkowe.
Dalsze działania: Narodowy program bezpiecznych przystani
Aby skalować ten model na skalę ogólnokrajową, należy uruchomić dobrowolny program wyznaczania szkół jako bezpiecznych przystani. Program ten skupi się na szkoleniu w zakresie gotowości dla uczniów i rodzin, a także zapewnieniu schronienia, niezbędnych artykułów i usług komunikacyjnych podczas kryzysów. Celem jest zapewnienie społecznościom bezpiecznego miejsca, do którego mogą zwrócić się o pomoc w przypadku klęski żywiołowej.
Autorzy, Scott Thach, John Garside i Keisha Baines, mają dziesiątki lat doświadczenia w przywództwie organizacji non-profit, wspieraniu polityki i rozwoju partnerstw strategicznych. Ich wspólne doświadczenia podkreślają wykonalność tego skoncentrowanego na społeczności podejścia do odporności na klęski żywiołowe.
