De Amerikaanse scholen, ooit beschouwd als toevluchtsoorden voor onderwijs, worden steeds meer gekenmerkt door geweld. Elk geval van wapengeweld veroorzaakt niet alleen fysieke schade; het weerklinkt in gemeenschappen, verandert de toekomst en raakt diep de harten van studenten en docenten. Dit voortdurende trauma is geen nieuw fenomeen, maar een terugkerende tragedie die door het hele land weergalmt, van Sandy Hook tot Stoneman Douglas.
Het gewicht van verantwoordelijkheid
Leraren merken dat ze in rollen terechtkomen die verder gaan dan het traditionele lesgeven. Er wordt van hen verwacht dat ze eerstehulpverleners, rouwbegeleiders en traumaspecialisten zijn, en dat alles met behoud van hun primaire taak: lesgeven en de veiligheid van studenten garanderen. Voor docenten die in omgevingen met hoge behoeften werken, is deze last zelfs nog zwaarder, omdat ze vaak worden geconfronteerd met de wijdverbreide impact van wapengeweld.
De dood van Ruby, een levendige tweedejaarsstudent, illustreert op tragische wijze de persoonlijke prijs van deze realiteit. Ruby was meer dan alleen een statistiek; ze was een student met een opgewekte geest en een talent voor woorden. Haar dood tijdens een drive-by-schietpartij in Chicago heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de herinnering van de leraar. Nu is de leraar actief betrokken bij rechtszittingen in verband met de moord op Ruby en assisteert hij Ruby’s moeder bij het opstellen van een slachtofferverklaring – een bewijs van de toewijding van de leraar om Ruby’s nagedachtenis in ere te houden.
Lesgeven in de nasleep van een tragedie vergt meer dan simpelweg terugkeren naar de lesplannen. Het vereist het omgaan met diep verdriet dat blijft hangen, waardoor een omgeving wordt gecreëerd waarin het verlies van elke leerling wordt gevoeld. In de gangen weerklinkt de afwezigheid van degenen die niet de kans hebben gehad hun opleiding af te ronden, en zelfs de meest gewone handelingen, zoals het ‘s ochtends begroeten van studenten, dragen het gewicht van deze aanhoudende verliezen.
Het verborgen trauma van docenten
Uit onderzoek blijkt dat leraren die worden blootgesteld aan geweld op school aanzienlijk vaker last hebben van PTSS, depressie en secundaire trauma’s dan professionals op veel andere terreinen. Dit is niet alleen te wijten aan de druk van het beoordelen of voldoen aan normen; het komt voort uit de verwachting dat het als menselijk schild zal fungeren te midden van een omgeving van voortdurende dreiging en onzekerheid. De eisen die aan docenten worden gesteld zijn onhoudbaar; er wordt van hen verwacht dat ze uit een ‘lege beker’ schenken, maar toch worden ze vaak onderbetaald, ondersteund en emotioneel uitgeput.
Pijn omzetten in een doel
Na 17 jaar in de klas heeft de lerares haar uiterste best gedaan om op te komen voor zowel leerlingen als leerkrachten die getroffen zijn door wapengeweld. Van Chicago’s South Side tot Cicero, Illinois, heeft ze troost geboden aan rouwende families, getraumatiseerde studenten gesteund en zich uitgesproken tegen de stilte. Als reactie op deze aanhoudende crisis was ze medeoprichter van Project 214, een passieproject gericht op het ondersteunen van getroffen gemeenschappen. Ze was ook betrokken bij March for Our Lives en droeg bij aan nationale gesprekken om ervoor te zorgen dat de verhalen van slachtoffers niet worden vergeten.
De leraar erkende de diepe impact op docenten en organiseerde nationale spreektours en nam deel aan onderwijsconferenties om het bewustzijn te vergroten en genezings- en bevrijdingspraktijken aan te bieden om het werk te ondersteunen. Deze inspanningen werden met dankbaarheid beantwoord door leraren die zich overweldigd voelden en steun zochten.
Een oproep tot systemische verandering
Volgens het National Center for Education Statistics waren er tussen 2000 en 2022 1.375 schietpartijen op scholen in Amerikaanse scholen – een duizelingwekkend aantal dat resulteerde in 515 doden en 1.161 gewonden. Deze cijfers vertegenwoordigen duizenden levens die verscheurd zijn en nog talloze anderen die getroffen zijn door het trauma.
Het is tijd om verder te gaan dan lege gebaren en tastbare verandering te eisen. Leraaractivisten staan klaar om hun verhalen te delen en te pleiten voor trauma-geïnformeerd beleid, duurzame geestelijke gezondheidszorg voor studenten en personeel, en verhoogde federale investeringen in de preventie van geweld binnen de gemeenschap. Wetgevers moeten prioriteit geven aan de behoeften van docenten en vuurwapengeweld op scholen behandelen met de urgentie van een nationale noodsituatie. Veiligheid omvat meer dan alleen fysieke veiligheidsmaatregelen; het vereist emotionele zorg, proactieve interventie en de humanisering van alle leden van de schoolgemeenschap.
Het voortduren van wapengeweld vraagt de aandacht van degenen die aan de macht zijn. Totdat er een gezamenlijke inspanning is om deze crisis aan te pakken, zal deze leraar doorgaan met lesgeven, genezen, zich uitspreken en aandringen op verandering, waarbij hij een belofte aan Ruby’s moeder nakomt – een belofte dat stilte geen levens kan redden; geïnspireerde actie wel.
